اشعار

نـام گـرامـی‌اش اگـر عـبـدالـعـظـیم بود            عـبـد خـدای بود و مقـامـش عـظیم بود

گر از کرامـتش همه کس فیض می‌برد            از نـسـل خـانـدان امــامـی کـریــم بـود

عطر حـدیث آل رسول از لـبش چکـید            در مکـتـب فـضیـلت و تـقـوا فهـیم بود

تنهـا نـبود پیک خوش‌الحان باغ عـشق            پرهیزگار و عـابد و زاهـد، حکـیم بود

آموخـت درس بـنـدگی از اهل‌بیت نور            مـحـبـوب پـیـشـگـاه خـدای عـلـیـم بـود

غیر از خـدا نداشت نیـازی به هیچ‌کس            در عمر خویش صاحب طبعی سلیم بود

لبخـند مهـربـانی و گـرمش چـو آفـتاب            دسـت نـوازشـی به سـر هـر یـتـیـم بود

گل‌سیرتان عشق به مدحـش سـروده‌اند            اخـلاق او لـطـیف‌تـر از هر نـسـیم بود

پیـوسـته او به منـزل مقـصود می‌رسید            زیـرا صـراط زنـدگی‌اش مـستـقـیم بود

هفتاد و نُه بهار ز عمرش گذشت و باز            در ســایـۀ امـیـد و ولایـت مـقــیـم بـود

پـروانـۀ بـهـشـت به دسـتـش دهـد خـدا            هر کس که زائـر حـرم این کـریـم بود

هر کس که رو نمود بر این آستانه گفت            این بـوستان عـشق، بـهـشتی‌شـمـیم بود

عبد حقیرِ اوست «وفایی» اگر چه باز            دل در جـوار حضرت عـبدالعـظیم بود

از بس که چون آبا و اجدادت کریمی            در کشورم معـروف به عبدالعـظیـمی

تهـران کـنـار تـو صـفـایی تـازه دارد            شکـر خـدا که در دل ایـران مـقـیـمی

سخت است داغ دوری اما باز هم شکر            چـون کـربـلای مـردم مـا از قـدیـمـی

شب‌هـای جـمعـه با دم؛ یا ربِّ یا رب            در حـال خوب زائـران خود سهـیـمی

حـال و هـوای شهـر بهـتر می‌شـود تا            از جـانب کـوی تـو مـی‌آیـد نـسـیـمـی

ای صحـن‌های مـرقـدت عـلامه‌پرور            غار حـرا هستی تو یا طـور کـلیـمی؟

گاهی برایت شکوه می‌آریم، چون که            با هر دل غـم‌دیـده‌ای هـستی صمیمی

هـرچـند جـد اطـهـر تو بی‌حـرم مـاند            اما خـدا را شکر تو صاحب حـریـمی

اینجاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست            خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گـوشه زین دیار اگر هیأتی بـپاست            پشت قـباله و سنـدش یک سـر جـداست

زان روز که مـعـامله شد سـرزمـین ما

ری نـیـست نام آن و شـده وادی البکـاء

ازآن به بعد فاطمه زین خاک رو گرفت            این سرزمین به گریه عشاق خو گرفت

آنقدر گریه شد که کمی شستـشو گرفت            از خــانــه امــام حــسـن آبــرو گـرفـت

اوضاع را امـام حـسـن رو به راه کرد

زهـرا دوبـاره جـانب ایـران نگـاه کـرد

عـبـدالـعـظـیــم آمـد و عـبـد خـدا شـدیـم            بـا عـشـق اهـل بـیت دگـر آشـنـا شـدیـم

هـمـسـایـه عــزیـز دل مـجـتـبـی شـدیـم            در هر طـواف زائـر کـرب وبـلا شدیم

پـیچـیـده بـاز در حـرم یـار عـطر سیب

صلی علی الحسین و صلی علی الغریب

یا ذالـکـرم عـزیـز حـسـن سیـد الکـریم            امـشب ز نـام تـوست سخن سید الکریم

پــرده ز رخ کـنـار بـزن سـیـدالـکـریـم            سر می‌نـهـم به پـای تو من سیدالـکـریم

گریه میان صحن شما مـستی آور است

با گـریـه در حـریـم حـسینی برابراست

پـر می‌کـشیم از حـرمت محضر حسین            پـرواز مـی‌کـنـیـم به دور سـر حـسـیـن

عـمـری شـدیم با مـدد خـواهـر حـسـین            شب‌های جـمـعـه هم‌ نـفـس مـادر حسین

فـریـاد یـا بُـنَـیَّ بـه گـوش هـمـه رسـیـد

با قـد خـم به کـرب وبـلا فـاطـمه رسید

فـریـاد می‌زند پـسر من سـرت کجاست            قـدت رشید بود بگـو پیـکـرت کجـاست

جای لبش که هست ولی خواهرت کجاست            سیمین گلو عزیز دلم حنجـرت کجاست

خـنجـر که کـند شد اثرش این گلو شود

مانـند گـیـسـوان سرت مـو به مـو شود

گاهی مسیر عشق طولانی و باریک است            این راه، پر پیچ و خم است و غرق تشکیک است

دنیای شهر من اگرچه گاه تاریک است            احساس من این است که خورشید نزدیک است

هر چند تا خورشید راهی دور را دارم

در شهرم اما شعـبه‌ای از نـور را دارم

با اینکه از این خـاک هـستم اهل ایرانم            در خــانــه‌ام بـر خـان آل الله مـهــمـانـم

عـمری‌ست زیر دین سـلـطان خـراسانم            در شهر تهران نیز این را خوب می‌دانم

روزی‌خور لطف حضور یک کریمم من

چون میهـمان خان شاه عبدالعـظیمم من

ما از شـراب گـندم این خـطه مِی داریم            از این شراب ناب، مستی‌ها ز پی داریم

دیگر هوای جنت و فردوس، کی داریم؟            وقتی جنانی را نهان در خاک ری داریم

دُرّی ز دریـای ولا را در صدف داریم

یکجا مدینه، کربلا، مشهد، نجـف داریم

هـمسایه زیر سایه‌ات عـمری‌ست آرامم            از کـودکی جـلـد تو و این دانـه و رامـم

با آب سـقـا خـانـه‌هـایت تـر شـده کـامـم            شب‌های جمعه در حریمت گرم احرامم

شب‌های جـمعه روضه‌دار اهل تهـرانی

با زائـران یا نـور یا قـدوس می‌خـوانـی

عبدالعظیمی و تو را تعظیم، مرسوم است            هرکس که منکر شد تو را از فیض محروم است

اوج مقـامـاتت برای شیعه معـلـوم است            در ذیل اوصاف تو تصدیقات معصوم است

با چـار معـصوم زمانت هم‌نـفـس بودی

بعد از امامـانت برای شیـعـه بس بودی

تو کیستی که از سراپایت خدا جاری‌ست            در غـربت نام تو حسّی آشنا جاری‌ست

در گلشن جود تو عطر مجتبی جاری‌ست            در هر سلام زائرانت کـربلا جاری‌ست

ما را به سمت کربلا چشم تو راهی کرد

باب محرم را تو بر ما باز خواهی کرد

هـستـیـم ما گـدای امـامـان بی‌حـرم            پـایـنـده از دعـای امـامـان بی‌حـرم

شـوق کـبـوتر دل ما شـیـعـیان شده            پـرواز در هـوای امـامـان بی‌حـرم

شکر خدا که روزیِ خود را گرفته‌ایم            از سـفـرۀ عـطـای امامـان بی‌حـرم

پُـر می‌شود ز هـیـزم دوزخ مسلـماً            قلبی که نیست جای امامان بی‌حرم

ما از حساب روز قیامت رها شویم            بـا یک نـخ عـبـای امامـان بی‌حـرم

شد منصب حقیقی هر شیعه نوکر و            گـریـه‌کـنِ عـزای امـامـان بی‌حـرم

اینان شهید کینه و زهـر جـفـا شدند            جـان‌هـای ما فـدای امامـان بی‌حرم

در زندگی غریب و پس از مرگ هم غریب            کم نیست غُصّه‌های امامان بی‌حرم

نه سایبان، نه صحن و سرا و نه خادمی            غـم گـشـته آشـنـای امامـان بی‌حرم

دل‌های ما به کوری آل سعود پست            شد صحن با صفای امامان بی‌حرم

گویا خـراب شد حرم با صفـایـشان            تا دل شـود سـرای امـامان بی‌ حرم

ایوان طلا و صحن و ضریحی میان قلب            شد سـاخـتـه بـرای امـامـان بی‌حرم

ندارد روضه‌خوانی در جَـوارش            نـبـاشـد سـایـه‌بـانـی بـر مـزارش

بقـیعش خـلـوت است امّا نشـسـته            زنـی بـا چـادری خـاکی کـنارش

عجب آهـی بـه لـب دارد بـمـیـرم            سراسـر روضه باشد روزگارش

هــنــوز اِنـگــار دارد ردِّ پــایــی            بـه رویِ چــادرِ غـرقِ غــبـارش

به سیـنه می‌زند در صحنِ خاکی            بــه یــــادِ راز دارِ بــی‌قــــرارش

بـه زیـرِ مـعـجـرِ خـاکـی گـمـانـم            که باشد لَخته‌خون بر گوشوارَش

دعـایِ نـدبـه می‌خـوانـد کـنـارِ...            مــزارِ خــاکـیِ شــب‌زنــده‌دارش

عمری مرا تو بیشتر از من دعا کردی            من معصیت کردم ولیکن تو حیا کردی

دادی جـوابم را تـو بی‌چـون و چـرا اما            چون و چرا کردم مرا وقتی صدا کردی

ای وای از آن نیمه‌شب‌هایی که آقا جان            من خواب بودم تو به حالم گریه‌ها کردی

من که همیشه جای مرهم، درد تو بودم            مانـدم بـرای چه تو دردم را دوا کردی

دورت بگـردم من، فـقـط بـین رفـیـقـانم            حـق رفـاقـت را تـو جـانـانـه ادا کـردی

از یـاد بُـرم عــزّت مـن از کـجـا بــوده            از بس به این سائل عطای بی‌ریا کردی

غم نیست گر بسته است بر رویم همه درها            وقتی درِ رحمت به روی من، تو وا کردی

آقـا دعـا کـن زنـده بـاشم من بـبـیـنـم که            تو در مـدیـنـه چـار تا جـنّـت بنا کردی

جــانـم فــدای ســفــره ام‌الــبـنـیـنـی کـه            هر صبح شنبه در مدینه تو به پا کردی

دستی رسید و جـنّتِ ما را خراب کرد            آن آسـتــانِ دفـعِ بــلا را خــراب کـرد

لعنت بر آن کسی که برافراشت کینه را            لعنت بر آنکه حالِ خـدا را خراب کرد

یک‌بار، اصلِ آیـهٔ تـطـهـیر را نخـواند            آلوده بود و صحن و سرا را خراب کرد

کعـبه دلـش شکـست همین‌که قـبـیله‌ای            قـبـرِ چـهـار؛ قـبـلـه‌نـما را خراب کرد

وهــابـیـت ادامــهٔ راهِ ســقــیــفــه بــود            وقتی بقـیعِ غـرقِ صفـا را خراب کرد

غصبِ فدک نـتیـجهٔ آن می‌شود هـمین            غصبِ فـدک بنـایِ وفـا را خراب کرد

غصبِ فدک به روزِ دهم، هم نکرد رحم            انداخت نیزه! خاطره‌ها را خراب کرد

پیـش پدر چند قـدم راه رفت و رفت...            چشم حسود، حال و هوا را خراب کرد

غصبِ فدک به نام علی کینه داشت! پس            سر را شکست و لحنِ صدا را خراب کرد

تیری که عمقِ حنجرِ شه‌زاده را شکافت            حـالِ اذانِ کـرب و بـلا را خراب کرد

غـصـبِ فـدک رسید به گـودالِ قـتلگاه            خنجـر کشید و نظمِ قـفا را خراب کرد

بایـد بگـویم از غـم هـجـران این حرم            از غـربت مـسـافـر گـریـان این حـرم

باید بگـویم از غـم جـانـکـاه این دیـار            از جان رفـته؛ از دل جـانان این حرم

باید بسوزم از دل و از جان به اشک و آه            با داغ غـربت و دل ویـران این حـرم

چشم حسودِ دشمن دون عاقبت گرفت            با دست فتنه‌های خودش جان این حرم

اما دلـم هـمیـشه به آیـنده روشن است            می‌بـینم عاقبت سر و سامان این حرم

می‌بـینم عـاقـبت که شده نقـش قـاب‌ها            آئـیــنـۀ ضـریـح خـراسـان ایـن حــرم

این خاک بی‌حرم، حرمی ناب می‌شود            روشن شود چـراغ شـبـستان این حرم

خـواهد شـنـید گـوش تـمـامی خاکـیان            از این دیار ذکـر حسن جان این حرم

حک می‌شود دوباره به کوری دشمنان            بـر آســتـانـه نـام امـامــان ایـن حــرم

آخر به دست شیعه حرم می‌شود بهشت            گـل می‌کـند دوبـاره گـلستان این حرم

زمین از ظلم، غم دارد که اینجا آسمان خاکی‌ست            به باطن آسمانِ هفتم ست و در عیان خاکی‌ست

قنوتی نیست از دستی و از گلدسته‌ای اینجا            که زانوی زیارت‌نامه در این آستان خاکی‌ست

اذان را از بلنـدای مناره گـوش باید داد            ولی صد حیف نام اعظم و نام اذان خاکی‌ست

نمی‌دانم چرا ویرانه، حتما حکمتی دارد            و شاید که قبور اینجا برای امتحان خاکی‌ست

یقیناً مجتبی از فـاطـمه پیـشی نمی‌گـیرد            نمی‌خواهد مزاری، تا که قبر بی‌نشان خاکی‌ست

بقیع و گودیِ گودال را مأوای ما کردند            برای دستگیری تاج سرها، جسمشان خاکی‌ست

سـینه شد از داغ تو لبـریز از فـریادها            بر زمین افتاد زین غـم قامت شمشادها

جای لبخـندی نمانده روی لب‌های بقیع            بر حریم این حرم رفته‌ست بس بیدادها

پیکرش زخمی‌ست این مرغ شکسته بال و پر            بر گـلـویش مـانده جای دشنـۀ صیّـادها

هر طرف را بنگری قبری‌ست امّا بی‌رواق            کی رود تصویر این ظلم عدو از یادها

شد بهشت خاکیان تخریب با دست ستم            وای از آل سـعــود ایـن زادۀ شــدّادهـا

ای بقیعِ گشته ویران هیچ می‌دانی چرا            می‌زند آتش به هر دل این خراب آبادها

می‌وزد هر چند، گردد سوز دلها بیشتر            در ضمیر خود شرار شعله دارد بادها

می‌چکد خون دل مظلوم دائم بر زمین            هست تا تـیغ جـنـایت در کـف جـلّادها

شد بنا گر پـایه‌هـای ظـلـم، آیـد یـار ما            تا فـرو ریـزد ازو ارکـان این بنـیـادها

بارالها در ظهور مهدی‌ات تعجـیل کن            دوخـتـه این آسـتـانه چـشـم بر امـدادها

عاقـبت آباد می‌گردد بـقـیعِ غـرقِ نـور            مـی‌شـود نـابـود از او فــتـنـۀ شـیّـادهـا

خصم اگر آورده در زنجیر "یاسر" عشق را            بگسلد آخر ز هم این حلـقه‌ها، پـولادها

بس‌كه پنهان گشته گُل در زیر دامان بقیع            بـوى گـل می‌آید از چـاك گـریـبان بقیع

مرغ شب در سوگ گل‎هایی ‏كه بر این خاك ‏ریخت            از سر شب تا سحر، باشد غزل‎خوان بقیع

ناله‌‏هاى حضرت زهرا هنوز آید به گوش            از فـضاى حـسرت‌آلودِ غـم‌افـشان بقـیع

گوش ده تا گـریۀ زار عـلى را بـشنوى            نیمه شب‎ها از دل خونین و حیران بقیع

این حریم عشق دارد عقده‏‌ها پنهان به دل            شعله‏‌ها سر می‌‏كشد از جان سوزان بقیع

از دل هر ذرّه بینى جلوه‌گر صد آفتاب            گر شكـافى ذرّه ذرّه خـاكِ رخشان بقیع

هر گل اینجا دارد از خون جگر نقش و نگار            وه چه خوش رنگ است گلهاى گلستان بقیع

بـسته‌‏ام پیـمـان الـفت با مـزار عـاشـقان            خورده عمق جان من پیوند با جان بقیع

اى ولىّ حق، تسلاّ بخشِ دل‎هاى حزین            خیز و سامان ده به گلزار پریشان بقیع

سینه این خاكِ گلگون، هست مالامالِ درد            كوش اى غمخوار رنجوران به درمان بقیع

اى جهان آباد كن، برخیز و مهر و داد كن            باز كـن آبـاد از نـو، كـوى ویـران بقیع

چون ببیند هر غروبش مات و خاموش و غریب            سیلِ خون ریزد «شفق» از دل به دامان بقیع

چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حـال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريه كـرد

يک‌باره چار كوه كجا بر زمين نشست؟            هفت آسمان به هـشتم شـوّال گريه كرد

در كوچه، مادرى به زمين خورد و مجتبى            با يادِ آن شـكـسته پـر و بـال گريه كرد

با يـاد نـيـنـوا چه به سـجّـاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قريبِ چهل سال گريه كرد

با داغ باقـر و غـم صادق دلـم شكـست            حتّى به روی شانۀ من، شال گريه كرد

بعـد از مـديـنـه، نـوبت كـربـبـلا رسـيد            آنجا كه تل به سر زد و گودال گريه كرد

از جـنّت الـبـقـیع عـنـایت به ما کـنـنـد            "آنان که خاک را به نظر کـیمیا کنند"

بعد از حـدود یک سَده از غربت بقیع            ای کاش درد بی‌حـرمـی را دوا کـنـند

ای‌کاش گنبدی روی این چار باغ نور            چون گـنـبـد حـریـمِ خـراسان بـنا کـنند

باید به دست فرشچیان طرحی از ضریح            همچون ضریح کرببلا دست و پا کنند

جا دارد اینکه مثل نجف این حریم را            صاحبْ مناره، صاحبِ ایوان طلا کنند

باب الکریم، رکن اساسی‌ست در حرم            بـایـد دری بـرای گـدایـان جــدا کـنـنـد

اینجا عزیز می‌شود آن‌کس که زائرست            حاجت نگـفـته حـاجت او را روا کنند

ای‌کاش بعـد این‌همه دوری و انتـظـار            فـکـری برای مـرقـد خـیـرالنـسا کـنند

ای‌کاش بهـر سـاخـتن صحـن مجـتـبی            مـا را بـرای کـارگـری‌اش سـوا کـنـند

آنـان‌که رزق داده به عـالـم نگـاهـشان            "آیا شود که گوشۀ چشمی به ما کنند؟"

ای با چهار حجّت حق همنشین، بقیع!            تو! ای بهشتِ خاکیِ روی زمین، بقیع!

گـاهی زیـارتی به نیـابت ز عـاشـقـان            این اشتـیاق و حسرت ما را ببین بقیع

زائر، ضریح، گنبد و گلدسته، سنگ‌فرش            تـقـدیر تو نـوشته شده این‌چـنین، بقیع!

روزی طوافْ دورِ ضریح تو می‌شود            آری! قسم به عصر، به زیتون، به تین؛ بقیع!

گـفتم بهـشت چـیست خـدایا؟ ندا رسید            جـایی‌ست بی‌نـظـیر؛ شبـیه همین بقیع

آل سـعـود رو به زوال است بی‌گـمان            از بـرکـت ائـمّـۀ مدفـون در این بقـیع

مائیم و فتح شبه جزیره که دور نیست            آل سـعـود و این نـفـسِ آخـرین؛ بقـیع!

بـقـیـع بُــقـعـه نـدارد، ولـی بـقــا دارد            ضریح و صحن ندارد، ولی صفا دارد

برای گـنبد و گـل دسته که نیامده است            گــدا بـه خـانـۀ اربــاب الــتــجــا دارد

کـنـار صحـن و سـرای پـیـمـبر اکـرم            خـرابـه بـودن آن آسـتـان "چـرا" دارد

جبین بسای به خاک درش که این درگاه            به قـدر چـشـم هـمه خـلـق تـوتـیا دارد

به جبرئیل کند فخر از سعادت خویش            کـبـوتـری که در آنجـا بـرو بـیـا دارد

کجا رواست که قبرش غریب و ساده شود            کـسـی که در هـمـه تـاریخ آشـنـا دارد

بقیع و غربت آن را چه خوب می‌فهمد            دلـی که اُنـس به گُـل‌دسـتۀ رضا دارد

به خـط خـون به سر کـوچۀ بنی هاشم            نوشته‌اند‌ که: یک دست هم صدا دارد

به خـاک‌بـوسی آن آسـتـان مرا بـبـرید            که این گـلـوی رمق دیده عقـده‌ها دارد

آهـنگ سـفـر کـرد بـه فـرمان حـسـین            در کوچۀ کـوفه شد غـزل‌خوان حسین

وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قـربان حـسین

********** غلامرضا شکوهی **********

تـنهـا نه کـسـی تـو را هـمـاورد نـبـود            یک مـردِ نـبـرد، یـار و هـم‌درد نـبـود
آن شـب که زنـی کـرد حـمـایت از تو            در کوفه به حقّ حق که یک مرد نبود

********** احد ده بزرگی **********

پـیـغـمـبـر درد بـود و هـم‌درد نـداشـت            از کـوفه به‌جز خاطره‌ای سرد نداشت
می‌گـفـت: خـدایـا که بگـوید به حـسین            این شهر هزارکوچه، یک مرد نداشت

********** محمد علی جوشایی **********

در شـهـر دلـی، به شـوق پـرواز نـبود            بــا حــنــجــرهٔ بــاغ، هــم‌ آواز نــبــود
آورد کـبــوتــری پـیــام از گـل ســرخ            افـسـوس کـه یک پـنـجـرهٔ بـاز نــبـود

********** میثم مومنی نژاد **********

در شـهـر نـمـانـده اهل دردی جـز تـو            در جـادۀ عـشـق، رهـنـوردی جـز تـو
در کـوفـه؛ اگـرچه لاف مـردی بـزنـد            ای طـوعه نـمانـده است مردی جز تو

********** سید مهدی حسینی **********

بـین کُـفـار شـدم حـافـظ ایـمـان خـودم            همه رفـتند و منم بر سر پیـمان خودم

گوشۀ خلوت خود روضه به پا داشته‌ام            شـده‌ام گـریـه‌کـن شـام غـریـبان خودم

خـسته و تـشـنه لـبم کوفه ندارد مردی            از غریبی شده‌ام دست به دامان خودم

تـرسی از مرگ ندارم اگر اذنـم بدهـد            کوفه را فـتح کـنم با دم طـوفان خودم

هـمـۀ غـصـه‌ام از آمـدن قـافـلـه اسـت            ترسم از غربت مولاست نه از جان خودم

بس‌که دلـواپس زخـمـی شدن او هستم            رفته از خاطر من زخم فراوان خودم

خـیـزرانی که برای لـب او ساخـته‌اند            کاش می‌شد بخورد بر لب و دندان خودم

گفته بودم که بیا، حال به جبران خطا            می‌دهم جان خودم را سر ایمان خودم

دل تا به خودش آمد و فهمید، زمان رفت            چون تیر که از چلۀ تقـدیر کمان رفت

" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"            سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت

یک ماه به لطـف نفـس گـرم مناجـات            از دوش دل خـستۀ ما بار گران رفت

سیراب شد از کـوثر تـسـبیح، نفس ها            زنگار هوی و هوس از جوهر جان رفت

صد حـیف ندانست دلـم قـدر شب قدر            تا فیض ابوحمزه و اشک و هیجان رفت

خـورشـیـد که از پـردۀ شـوال در آمـد            تا سال دگر فرصت ماه رمضان رفت

با آمـدنـش غـلـغـلـه افــتـاد در افـلاک            با رفـتن او رونـق بـازار جهـان رفت

آن مـاه که در مرحـلـۀ وصف فـراتـر            از دایـرۀ شعـر و معـانی و بیان رفت

عـید آمد باز داغِ این پـشـیـمان تازه شد            دردهای من پس از یک ماه درمان تازه شد

روزه‌هایم روزها با خشکسالی طی شدند            در عوض در چشم خوبانِ تو باران تازه شد

دور مانـدم با گـناه از تو ولی امسال هم            باز دیدار من و تو در خراسان تازه شد

پنجـره فـولاد تو دم می‌دهـد، ما دیـده‌ایم            هی مسیحی رفت از اینجا هی مسلمان تازه شد

این گدا رفت آن گدا آمد، چه رفت و آمدی            در کنار سفره‌ات هر روز، مهمان تازه شد

سی شب از آب و عطش خواندیم و‌ حالا گوشۀ            صحن سقاخانه داغ شاه عطشان تازه شد

از کمانی کهنه‌تیری پرت شد، داغ رباب            بی علی اصغر در آن صحرای سوزان تازه شد